Een bezoek in China aan de kapper
Een bezoek in China aan de kapper kán een heel bijzondere ervaring zijn. Dat heb ik mogen ondervinden in Kunming, toch een flinke stad met allure! Het is rond een uur of negen ’s-avonds als ik een felverlichte kapperszaak in een drukke straat in hartje centrum binnenloop. Ik schat in dat er zo’n 15 tot 20 kappersstoelen beschikbaar zijn, voorwaar geen klein kneippie dus. Verder denk ik dat er die avond zo’n 10 tot 12 medewerk(st)ers aanwezig zijn. Ik zeg bewust aanwezig, want je kan niet echt stellen dat er ook hard gewerkt wordt. Ik blijk een heel bijzondere verschijning te zijn, want iedereen komt even bij mijn stoel langs, vraagt of ik goed zit, raakt me even aan en kijkt met mij in de spiegel.
Omdat mijn Chinees niet al te best is ?, gebruik ik de vertaal app op mijn telefoon om duidelijk te maken dat ik helemaal kaal geknipt wil worden. En om mijn vraag extra kracht bij te zetten laat ik een foto zien van mijn kale hoofd, eerder tijdens de reis. Niemand lijkt het te begrijpen. Uiteindelijk staan er 6 ontzettend belangrijke mensen bij mijn stoel en allemaal proberen ze (ieder met hun eigen vertaal app) duidelijk te krijgen wat ik toch wil. Omdat de app en de foto niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd, probeer ik het met gebaren taal en roep ik zelfs, de wanhoop nabij KOJAK! Uiteraard helpt dat ook helemaal niets, want wie van de jonge dames en heren in de kapperszaak heeft er nu ooit van Kojak gehoord. Uiteindelijk weet iemand wat te doen en wordt dé kapster der kappers er bij geroepen. Daarbij wijst men allemaal naar de muur. Ik begrijp er helemaal niets van, maar als ik beter kijk zie ik een aantal foto’s hangen en bij verdere bestudering van de foto’s herken ik de opper kapster. Zij moet de klus dus gaan klaren. Om er zeker van te zijn dat het allemaal ook helemaal naar (mijn) wens gaat verlopen, krijg ik uiteindelijk 3 kapsters toegewezen, te weten de opper kapster en 2 uiterst vriendelijke en leuk uitziende assistentes. De opper begint met nogmaals proberen duidelijk te krijgen wat ik wil. Nadat ik wederom de foto van mijn kale hoofd heb laten zien, lijkt ze het uiteindelijk toch te begrijpen. Ze gaat héél voorzichtig aan het werk, er voor zorgend dat ze steeds de paar haartjes dié ik nog op mijn hoofd heb staan, eerst kamt en daarna probeert kort te wieken. Eén van de assistentes staat daarbij links van haar zéér direct op haar vingers te kijken, de andere staat rechts. Alsof er een uiterst secure hersenoperatie wordt uitgevoerd. Bij elk haartje dat de opper wegknipt wordt commentaar geleverd en telkens als ze ook maar even stopt vraagt een van de assistentes of het nog steeds goed met me gaat. Omdat ik vermoed dat de opper het toch nog niet helemaal goed heeft begrepen, pak ik de schaar uit haar hand (uiteraard heel voorzichtig!!) en demonstreer ik dat het haar er echt allemaal af mag. Dan lijkt ze eindelijk het licht te hebben gezien, want nu pakt ze een (vlijmscherp) scheermes, wijst er vragend naar of het oké is en lacht dan haar breedste lach ooit (vermoed ik).
Op fietsreis door China
De assistentes worden iets stiller, want het werken met een scheermes vereist nu eenmaal de nodige concentratie. De opper roept iets naar achterin de zaak. Ik zie een jongedame in beweging komen, handdoeken uit een kast pakken om deze vervolgens onder te dompelen in kokend heet water uit een soort theepot. Dan gaan de doeken naar de assistentes die beiden eerst hun goedkeuring moeten geven over de temperatuur voordat ze aan de opper worden overhandigd. Zij vindt ze echter niet warm genoeg en met een misprijzend gebaar gaan de handdoeken terug naar achteren. Hetzelfde ritueel herhaalt zich, maar nu in een iets sneller tempo. De opper is tevreden, warm genoeg, en legt de handdoeken op mijn hoofd. Om de zaak een beetje te stangen en om de zelfverzekerdheid van de opper wat op de proef te stellen reageer ik als door een angel geraakt en roep ik hard “Auw”. Alle drie de dames doen verschrikt een stap achteruit en iedereen begint direct door elkaar heen te praten en sorry sorry te roepen (althans, dat denk ik dan maar). Ik lach ze vrolijk toe en maak een gebaar van “geintje”. Gelukkig moeten ze er zelf ook om lachen. Maar niet alleen zíj, nu heb ik echt de aandacht van de hele zaak getrokken en in een mum van tijd staan er zeker 6 tot 7 kapsters om mij heen. Ik vind het verder uitermate vermakelijk en gezamenlijk lachen we wat af, zonder elkaar te verstaan. Tenslotte mag het resultaat er zijn, mijn hele hoofd kaal en nog een dunnig baardje. De opper begint, samen met haar 2 assistentes, een heel verhaal en goedgemutst reageer ik daar positief op. Voordat ik het weet word ik uit mijn stoel getrokken en meegenomen naar achteren. Daar staan een aantal ligstoelen klaar voor degenen die hun haar willen laten wassen. Maar ik heb geen haar meer om te wassen! Dat maakt voor de assistentes echter niets uit, dan wassen ze mijn kale hoofd wel. Ze hebben er echter niet aan gedacht dat de ligstoelen op Chinese maat zijn gemaakt. Ik pas daar dus totaal niet in. Maar ook daar weten de beide assistentes wel raad mee. Ik word met mijn hoofd naar beneden gelegd, lichaam op de stoel en benen tegen de muur omhoog. Niet alleen de kapsters in de zaak, maar ook de aanwezige klanten komen langs om een foto te maken van die buitenlander in de meest vreemde positie op een kappersstoel ever.
Uiteindelijk is het feest ten einde en weet ik mijn waardering te uiten richting de 3 dames (gewoon heel vaak thumbs up). Ik moet de lieve som van 36 RMB betalen (ongeveer € 4,50) en word, eigenlijk nog niet eens meer tot mijn verrassing, uitgezwaaid door maar liefst 8 kapsters. Er staan letterlijk 4 kapsters aan de linkerkant van de uitgang en 4 aan de rechterkant. Ik geef ze netjes allemaal een hand en zwaai uitgebreid als ik de zaak uitloop. En dan gaat er toch wel even door mij heen “Zo moet onze Willem zich dus soms ook ongeveer voelen”. Nou ja, voor één keer is het eigenlijk best wel leuk, maar toch blij dat ik geen koning ben ?
